Z rozrzewnieniem wspominam takie kino z lat dziecięcych, gdzie wszystko było proste - kto jest dobry, kto zły i że wreszcie ten dobry da nauczkę złemu, a na końcu wszyscy zatańczą synchronicznie.
Dlaczego nikt w Polsce nie wychowuje najmłodszych widzów poprzez tak jasne wzorce bohaterów? Jeśli nikt o tym nie myśli, to nie ma się więc co dziwić, że młodzież woli się teraz bawić w słoneczka i publikować rozbierane zdjęcia w necie, skoro w dzieciństwie nikt ich nie uwrażliwiał, nie uczył o przyjaźni i innych wartościach ponadczasowych.
Moje wspomnienia z dzieciństwa są przejrzyste i niewinne, ale zastanawiam się, jakie wspomnienia można mieć, jeśli się nigdy nie było naprawdę dzieckiem.
Czasami mam wrażenie, że jesteśmy ostatnim pokoleniem, które jeszcze potrafi się zadumać.