kazdy ma inny gust, mnie bardzo sie spodobał, są filmy ktore docierają dla mniejszych grup, a nie do całej publicznosci, to jest wlasnie wyjątkowe w nich.

Wek, zgadzam sie z Toba w 100%.

Jeśli chodzi o Arthura, to jest to jedna z najstraszniejszych ról Christiana B. Inne filmy jeszcze mnie jakoś do niego przekonały, ale w VG jest jak laleczka z gumy. Kiedy się uśmiechał, zdawało mi się, że pęknie mu twarz. Poza tym uśmiechy były chyba jedynymi zmianami w mimice, a akurat w tej roli maska robokopa potrzebna była jak rybie ręcznik. Drażnił mnie niesamowicie.

Film jest zdecydowanie dla tych, którzy lubią lekki kicz, brokat i Davida Bowie. Wielość znaczeń, jakie są niemal na siłę w nim poupychane zmuszają do obejrzenia wiele razy tych samych scen, by pojąć ich sens. Ja za każdym razem odkrywam w nim coś nowego i to najbardziej w nim lubię, prócz muzyki oczywiście.

ja również zgadzam się z Wek'em. poza kolorowym zawrotem głowy w filmie nie ma nic więcej. scenariusz średnio intrygujący, muzycznie nieciekawy, no i zagrany słabiutko - o dziwo najbardziej naturalny jest chyba Brian Molko z Placebo. a może to wszystko marudzenie dlatego, że po prostu nie lubię glam rocka.

Muzycznie nieciekawy, bo utwory nie trafiają w twój gust, ot i wszystko. Mimo to uważam, że przekrój przez zróżnicowaną stylistykę tej muzyki jest dość duży.

Brian jest muzykiem, a jego image sceniczny i postawa podczas wywiadów niewiele się różnią od tego, co jego postać prezentowała w filmie, dlatego zaangażowanie go było strzałem w dziesiątkę. Szkoda, że miał tylko epizod.