Trochę w stylu Mike'a Leigh, ale totalnie bez polotu. Początek był obiecujący, ale im bardziej brnie się w ten gęsty sos, tym bardziej się w nim grzęźnie. Tytułowa Sweetie prosi się o przetrącenie karku, reszta aktorów gra jak po przedawkowaniu Relanium (działanie celowe), co z czasem robi się naprawdę męczące. Spodziewałam się niesztampowej obserwacji życia, w stylu wcześniej wspomnianego Leigh, ale to zupełnie nie ta półka. Psychoanaliza niezdrowych relacji rodzinnych (przede wszystkim siostrzanych) nie zmusza do głębszych refleksji, nie budzi potoku emocji. Brak tu katharsis. Warto dodać, że w opisie na fw jak zwykle są nieścisłości. Kay poznaje Louisa za sprawą wróżby z fusów, nie są oboje szczęśliwi (raczej zagubieni i niezdecydowani), ani nie wiodą uporządkowanego życia. Pojawienie się Sweetie nie rujnuje ich związku, aczkolwiek po czasie pomaga im spojrzeć na pewne sprawy z innej perspektywy (Key dowiaduje się w końcu czego chce w życiu).