Bettie Page

Z lokami ciemnymi jak noc i uśmiechem jasnym niczym dzień, Bettie Page była kimś więcej niż tylko piękną modelką - była po prostu najlepsza. Legenda, zarówno dziś jak i w czasie swojej kariery. Każdy aspekt jej życia i osobowości zdobył sobie zainteresowanie i oddanie tysięcy fanów, którzy śledzili jej karierę aż do dnia tajemniczego zniknięcia. Liczne sprzeczności bez wątpienia zwiększyły jeszcze zainteresowanie osobą Bettie.
Miła i niegrzeczna, nieśmiała i odważna, zwyczajna i egzotyczna - Bettie Page zabłysła, wnosząc świeżość do świata modelingu, jakiej jeszcze nie widziano. Bez szczególnych przygotowań, kostiumów i garderoby Bettie stworzyła jedne z najpiękniejszych zdjęć jakie kiedykolwiek zdobiły okładki magazynów. Jej gładka, opalona skóra, błękitne, głębokie oczy i czarne włosy z charakterystyczną grzywką były wystarczającą inspiracją, by rozpalić wyobraźnię nawet najmniej doświadczonych fotografów. Jej wygląd "dziewczyny z sąsiedztwa" i niewinny uśmiech tylko uzupełniały to "wybuchowe" połączenie.
Urodzona 22 kwietnia 1923 roku w Nashville w Tennessee, Bettie była drugim z sześciu dzieckiem Waltera Roya Page'a i Edny Mae Pirtle. Od najmłodszych lat wraz z rodziną przemieszczała się po kraju w poszukiwaniu stabilizacji ekonomicznej. W bardzo młodym wieku musiała przejąć na siebie obowiązek odpowiedzialności za młodsze rodzeństwo oraz pomagać mamie w pracach domowych.
Niedługo potem problemy między rodzicami Bettie doprowadziły do ich rozwodu, który tylko pogorszył sytuację finansową rodziny. Żeby utrzymać siebie i dzieci Edna pracowała jako fryzjerka. Kiedy Bettie miała 10 lat mama umieściła ją wraz z dwoma siostrami w sierocińcu, dopóki nie zaoszczędziła potrzebnych na utrzymanie rodziny pieniędzy.
Jako nastolatka Bettie i jej siostry spędzały niezliczone godziny próbując różnych makijaży i fryzur, naśladując swoje ulubione gwiazdy filmowe. Idolką Bettie była Bette Davis, zwłaszcza w filmie "Mroczne zwycięstwo" (1939 r.). Za każdym razem ogladając go płakała.
W lokalnym domu kultury Bettie uczyła się gotować i szyć - ta druga umiejętność okazała się szczególnie przydatna w późniejszych latach, przy projektowaniu bikini i kostiumów. Dom kultury był dla niej schronieniem, gdzie znalazła wystarczający spokój by odrabiać lekcje i się uczyć. Jej ciężka praca oraz determinacja zaowocowały czyniąc ją jedną z najleszych uczennic w swojej klasie, w latach szkoły średniej. Bettie była członkinią i kierowniczką Klubu Dramatycznego, sekretarką i skarbniczką Rady Uczniowskiej, redaktorką gazetki szkolnej oraz rocznika. Została nawet wybrana "Osobą która najprawdopodobniej odniesie sukces".
Będąc przewodniczącą klasy, wygrała stypendium Peabody College w wysokości 100 $, tam też studiowała marząc o karierze aktorskiej. W lutym 1943 r. poślubiła swojego chłopaka z którym była już 2 lata, Billy'ego Neala. Po otrzymaniu stopnia naukowego w dziedzinie nauk humanistycznych Peabody College Bettie przeniosła się do San Francisco żeby być z Billym. Dostała tam swoją pierwszą pracę modelki - u kuśnierza, gdzie prezentowała futra klientom.
Przez następne kilka lat przenosiła się z San Francisco do Nashville, do Miami, potem do Portau-Prince, na Haiti - zakochała się wtedy w kraju i jego kulturze. Wróciła do Stanów Zjednoczonych i w listopadzie 1947 roku wniosła sprawę o rozwód, a następnie przeniosła się do Nowego Jorku. W 1950 r. podczas spaceru wybrzeżem Connie Island, Bettie poznała Jerry'ego Tibbsa, policjanta, ktory interesował się fotografią. Tibbs zrobił jej zdjęcia i złożył w pierwsze portfolio. To właśnie on zaproponował wtedy jej, żeby zrobiła sobie grzywkę. Przez lata Bettie nosiła włosy związane w kucyk, ale Jerry zauważył, że ma bardzo wysokie czoło i powinna je zasłonić grzywką. Odtąd stała się ona jej znakiem rozpoznawczym.
Tibbs przedstawił Bettie licznym fotografom, m.in. Cass Carr. Razem zorganizowali sesję na świeżym powietrzu. W kilka miesięcy później zaczęła się kariera Bettie jako prawdziwej modelki. Jej zdjęcia zostały opublikowane w magazynach Roberta Harrisona i uczyniły z niej gwiazdę. Następnie pozowała dla pism "Wink", "Eyeful", "Titter" i "Beauty Parade". W 1955 r. Bettie wygrała tytuł "Miss Pin-Up Girl Świata". W styczniu tego samego roku znalazła się na rozkładówce "Playboya". Została nazwana nawet "Dziewczyną z idealną figurą", a jej zdjęcia zdobiły prawie wszystko, od okładek płyt, aż po karty do gry.
W 1953 r. Bettie wzięła udział w przesłuchaniu na praktyki w Sea Cliff Summer Theather w Long Island. Została przyjęta i studiowała aktorstwo pod opieką Herberta Berghoffa. Pracowała wtedy ciężko nad pozbyciem się swojego południowego akcentu. Z poparciem Berghoffa udało jej się dostać kilka ról w róznych nowojorskich produkcjach (m.in. "Time is a Thief", "Sunday Costs Five Pesos"), a także wystąpić w telewizji w "Jackie Gleason Show". Miała również zdjęcia próbne zrobione przez 20th Century Fox, ale nie podpisała kontraktu z wytwórnią.
Mieszkając i pracując w Nowym Jorku Bettie często wybierała się na Florydę. Podczas tych wycieczek na południe często pozowała fotografom, np. takim jak Jan Caldwell, H.W. Hannau i Bunny Yeager. Towarzyszyli jej oni na spacerach, na łodziach i na plaży.
W 1957 r. Bettie na dobre opuściła Nowy Jork i przeprowadziła się na Florydę. Zakończyła karierę modelki u szczytu swojej popularności. 26 listopada 1958 r. poślubiła swego drugiego męża, Armonda Waltersona. Przez następne miesiące próbowała licznych prac i to w różnych stanach, m.in. Kaliforni, Tennessee, Illnois czy Oregon. W 1963 r. rozwiodła się z Armondem. Później wyszła za mąż za Harry'ego Leara, jednak ten związek również zakończył się rozwodem.
W latach 60. Bettie całkowicie wycofała się z życia publicznego. Zaczęły krążyć o niej różne pogłoski, ale w rzeczywistości Bettie próbowała bez powodzenia wieść domowe życie z mężem. Wstąpiła nawet później do seminarium religijnego i pracowała przez jakiś czas jako chrześcijańska misjonarka.
Przez lata 80. i 90. Bettie odrodziła się jako ikona modelingu. Media zaintrygowane jej tajemniczym zniknięciem zapoczątkowały ogólnokrajowe poszukiwania Bettie Page. W komiksach pojawiały się bohaterki podobne do niej, a artyści, tacy jak Olivia, Dave Stevens i Robert Blue, unieśmiertelnili ją poprzez swoje fotografie. Jej niezaprzeczalny wpływ jest widoczny w modzie, filmach, czy magazynach, ale nie tylko. Ciemnowłosa dziewczyna z Nashville stała się żywą legendą, współczesną ikoną, symbolem piękna i kobiecości wykraczających poza standardy.